فصل چهل و يكم: در بيان آياتى كه در محبت ملائكه نسبت به ايشان و شيعيان ايشان نازل شده
حق تعالى مى فرمايد:: الذين يحملون العرش و من حوله يسبحون بحمد ربهم و يؤ منون به و يستغفرون للذين آمنوا ربنا وسعت كل شى ء رحمة و علما فاغفر للذين تابوا و اتبعوا سبيلك و قهم عذاب الجحيم # ربنا و ادخلهم جنات عدن التى وعدتهم و من صلح من آبائهم و ازواجهم و ذرياتهم انك انت العزيز الحكيم # و قهم السيئات و من تق السيئات يومئذ فقد رحمته و ذلك هو الفوز العظيم # ان الذين كفروا ينادون لمقت الله اكبر من مقتكم انفسكم اذ تدعون الى الايمان فتكفرون (1824) يعنى: ((آنها كه بر مى دارند عرش را و آنها كه بر دور عرشند تنزيه و تسبيح مى گويند پروردگار خود را و به حمد او مشغولند و ايمان دارند به او و طلب آمرزش مى كنند براى آنها كه ايمان آورده اند، مى گويند: پروردگارا! فرا گرفته اى همه چيز را به رحمت و علم پس بيامرز آنها را كه توبه كرده اند و پيروى نموده اند
راه تو را و نگاه دار ايشان را از عذاب جهنم، اى پروردگار ما! و داخل گردان ايشان را در بهشتهاى جاويد كه وعده داده اى ايشان را و هر كه شايسته است از پدران ايشان و زنان ايشان و فرزندان ايشان بدرستى كه توئى غالب و دانا، و نگاه دار ايشان را از سيئات يعنى بديها، و هر كه را تو نگاه دارى از بديها در آن روز پس بتحقيق كه رحم كرده اى بر او و آن است فيروزى بزرگ، بدرستى كه آنها كه كافر شدند ندا كرده مى شوند - يعنى در روز قيامت - كه: هر آينه خشم و غضب خدا بر شما عظيمتر است از خشمى كه بر خود داريد چون خوانده مى شديد بسوى ايمان پس كفر مى ورزيديد.))
كلينى به سند معتبر از ابو بصير روايت نموده است كه حضرت صادق (عليه السلام) فرمود كه: خدا را ملكى چند هست كه مى ريزند گناهان را از پشت شيعيان ما چنانكه حق تعالى مى فرمايد: و يستغفرون للذين آمنوا بخدا سوگند كه غير شما را اراده نكرده و استغفار ايشان از براى شماست.(1825)
و در عيون از حضرت امام رضا (عليه السلام) روايت كرده است كه فرمود: بدرستى كه ملائكه خدمتكاران ما و خدمتكاران شيعيان مايند؛ پس حضرت اين آيه را خواندند و فرمودند كه: مراد به مؤمنان در اين آيه آنهايند كه ايمان به ولايت ما آورده اند.(1826)
و على بن ابراهيم به سند معتبر روايت كرده است كه از حضرت صادق (عليه السلام) پرسيدند: ملائكه بيشترند يا فرزندان آدم (عليه السلام)؟ حضرت فرمود: بحق آن خداوندى كه جانم در قبضه قدرت اوست كه البته ملائكه در آسمانها بيشترند از عدد ذره هاى خاك در زمين، و در آسمان موضع قدمى نيست مگر آنكه در آن ملكى است كه خدا را تسبيح و تقديس مى كند، و در زمين هيچ درختى و كلوخى نيست مگر آنكه در آن ملكى است كه موكل است به آن و هر روز عمل آن را به خدا عرض مى كند با آنكه خدا داناتر است به آن عمل از او، و احدى از ملائكه نيست مگر آنكه هر روز تقرب مى جويد بسوى خدا به اظهار ولايت ما اهل بيت و طلب آمرزش مى كند از براى دوستان ما و شيعيان ما و لعنت مى كند دشمنان ما را و از خدا سؤال مى كند كه بر ايشان بفرستد عذاب را فرستادن شديدى.(1827)
و ايضا روايت كرده است از حضرت باقر (عليه السلام) در تفسير آيه و كذلك حقت كلمة ربك على الذين كفروا انهم اصحاب النار(1828) يعنى: ((و همچنين لازم شده حكم پروردگار تو بر آنها كه كافر شدند، بدرستى كه ايشان اصحاب آتش جهنمند))، حضرت فرمود كه: يعنى بنى اميه؛ و قول حق تعالى الذين يحملون العرش مراد، حضرت رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) است و اوصياى بعد از اوست كه حامل عرش و علم خدايند، و من حوله مراد، ملائكه اند كه تسبيح و تنزيه و حمد مى كنند خدا را و طلب آمرزش مى نمايند از براى آنها كه ايمان آورده اند يعنى شيعيان آل محمد (عليهم السلام)، فاغفر للذين تابوا يعنى: بيامرز آنا را كه توبه كرده اند از محبت و ولايت ابوبكر و عمر و جميع بنى اميه، و اتبعوا سبيلك يعنى: و متابعت كرده اند ولى خدا اميرالمؤمنين (عليه السلام) را، و من صلح من آبائهم تا آخر آيه، يعنى : هر كه صالح و شايسته است از پدران و زنان و فرزندان ايشان، حضرت فرمود كه: صلاح ايشان آن است كه ولايت على (عليه السلام) را اختيار كرده اند و اقرار به امامت او و فرزندانش نموده اند، و قهم السيئات و نگاه دار ايشان را از بديها كه ولايت دشمنان اهل بيت (عليهم السلام) است، و من تق السيئات يومئذ فقد رحمته يعنى: هر كه را از براى ولايت آنها نگاه دارى در دنيا پس البته محل رحمت تو خواهند بود در قيامت و اين است فوز عظيم براى كسى كه از ولايت و محبت دشمنان آل محمد (عليهم السلام) نجات يابد؛ پيامبر اسلام فرمود: ان الذين كفروا يعنى: بنى اميه اند، اذ تدعون الى الايمان فتكفرون مراد به ايمان، ولايت على (عليه السلام) است.(1829)
و ابن ماهيار مجموع اين مضامين را به اختصار از جابر جعفى از امام باقر (عليه السلام) روايت كرده است.(1830)
و ايضا از حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) روايت نموده است كه فرمود: فضيلت من بر رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نازل شده است در ضمن اين آيه الذين يحملون العرش تا آخر آيه، زيرا كه در وقتى كه اين آيه نازل شد بغير از من كسى به آن حضرت ايمان نياورده بود.(1831)
و ايضا از حضرت باقر (عليه السلام) روايت كرده است كه: ملائكه در مدت هفت سال و چند ماه استغفار نمى كردند مگر از براى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) و از براى من، و در حق ما نازل شد اين آيات و در آن وقت مؤمنى بغير از ما نبود.(1832)
و ايضا از طريق مخالفان روايت كرده است كه: ملائكه سالها صلوات بر على (عليه السلام) مى فرستادند، زيرا كه بغير از آن حضرت كسى ايمان نياوره بود و ديگرى نماز نمى كرد.(1833)
و ايضا به سند معتبر از حضرت صادق (عليه السلام) روايت كرده است كه: سبيل خدا در اين آيه على (عليه السلام) است، و الذين آمنوا شيعيان آن حضرتند.(1834)
پاورقی
1823- كافى 1/241؛ بصائر الدرجات 157 - 158.
1824- غافر: 7 - 10.
1825- كافى 8/34.
1826- عيون اخبار الرضا 1/262؛ علل الشرايع 5؛ كمال الدين 254.
1827- تفسير قمى 2/255؛ تأويل الايات الظاهرة 2/528.
1828- غافر: 6.
1829- تفسير قمى 2/255.
1830- تأويل الايات الظاهرة 2/528 - 529.
1831- تأويل الايات الظاهرة 2/526.
1832- تأويل الايات الظاهرة 2/526 - 527.
1833- تأويل الايات الظاهرة 2/527. همچنين رجوع شود به مناقب خوارزمى 18 و 19؛ اسد الغابة 4/90؛ فرائد السمطين 1/242.
1834- تأويل الايات الظاهرة 2/528.
جستجو
دیگر سایت های موسسه
