علامه محمدباقر مجلسی در مسیر احیای علوم اهل بیت(ع) راه استادش فیض را در پیش گرفت و با رها کردن علوم عقلی با کوله‌باری از تعبد به‌سوی نوری که از قله بلند روایات و احادیث می‌تابید، شتافت و در اولین قدم «کتب اربعه» را به صحنه درس و بحث کشاند.
یکی از آخرین اجازات علامه مجلسی
اجازه اجتهاد، روایت حدیث و کتاب و همچنین اجازه مصرف خمس، از انواع اجازاتی است که در قرون مختلف، عالمان برجسته بویژه مجتهدین برای شاگردان و حتی گاه همطرازان خود می‌نوشتند.
اجازه اجتهاد تأیید قدرت استنباط است که میان مجتهدان شیعه به ویژه در دوره قاجاری به این سوی رایج بوده است.
بی گمان علامه مجلسی از بزرگترین عالمان شیعه است و با اینکه بیش از سه قرن از درگذشت وی می گذرد ولی نام و نقش او در جامعه دینی همچنان زنده و پویاست.
جهت گیری های علامه مجلسی درعرصه اجتماعی و سیاست یکی از جنبه های بارز این دانشمند و محدث بزرگ است.
ایرانیان، در میان اقوامی که سرزمین هایشان توسط مسلمانان فتح شده بود، تنها قومی بودند که بر حفظ زبان خود، مصر بودند؛ امری که دانشمندان و بزرگان را مجاب می ساخت برای فهم عامه مردم، لااقل پاره ای از مکتوبات خود را به زبان پارسی بنگارند. سیر پارسی نگاری در ابتدا همراه با نوعی احتیاط و دوراندیشی بود.
