ایرانیان، در میان اقوامی که سرزمین هایشان توسط مسلمانان فتح شده بود، تنها قومی بودند که بر حفظ زبان خود، مصر بودند؛ امری که دانشمندان و بزرگان را مجاب می ساخت برای فهم عامه مردم، لااقل پاره ای از مکتوبات خود را به زبان پارسی بنگارند. سیر پارسی نگاری در ابتدا همراه با نوعی احتیاط و دوراندیشی بود.
