يكي از سالكين، عالم بزرگ و عارف رباني ملامحمد تقي مجلسي ـ رضوان الله عليه ـ مي باشد. او مي نويسد:
آنچه اين بنده از دوران رياضت و خودسازي دريافته ام مربوط است به زماني كه به مطالعة تفسير اشتغال داشتم. شبي در بين خواب و بيداري حضرت محمد ـ صلّي الله عليه و آله ـ را مشاهده كردم، با خود گفتم شايسته است در كمالات و اخلاق آن حضرت خوب دقت كنم. هر چه بيشتر دقت كردم عظمت و نورانيت آن جناب گسترده تر مي شد، بطوريكه نورش همه جا را فرا گرفت. در اين هنگام بيدار شدم (بخود آمدم) به من الهام شد كه خُلق رسول خدا قرآن مي باشد، بايد در قرآن بينديشم. پس هرچه بيشتر در آيه اي دقت مي كردم حقائق بيشتري نصيبم مي شد، تا اينكه يك دفعه حقائق و معارف فراواني بر قلبم فرود آمد. پس در هر آيه اي كه تدبر مي كردم چنين موهبتي بر من عطا مي شد. البته تصديق اين مطلب براي كسي كه به چنين توفيقي دست نيافته دشوار بلكه عادةً غير ممكن است. ليكن مقصود من راهنمايي و ارشاد برادران في الله مي باشد.
دستور رياضت و خودسازي عبارت از اين است كه: سخنان بي فايده بلكه از غير ذكر خدا خودداري كند.
استفادة از مأكولات و مشروبات و لباسهاي لذتبخش و منكوحات و منازل زيبا و راحت را ترك كند. (و به مقدار ضرورت اكتفا نمايد).
از معاشرت با غير اولياء خدا دوري جويد.
از خواب زياد اجتناب نمايد و ذكر خدا را با مراقبت كامل ادامه دهد.
اولياء خدا تداوم بر ذكر «يا حي يا قيوم، يا من لا له الا انت» را تجربه كرده و نتيجه گرفته اند. من نيز همين ذكر را تجربه نمودم، ليكن ذكر من غالباً «يا الله» است، با خارج ساختن غير خدا از قلب و با توجه كامل به جانب خداي متعال.
البته آنچه بسيار مهم است ذكر خدا با مراقبت كامل مي باشد، و ساير امور به پايه ذكر نمي رسد. اگر اين عمل تا مدت چهل شبانه روز ادامه يابد درهايي از انوار حكمت و معرفت و محبت بر سالك گشوده مي شود. آنگاه به مقام فناء في الله و بقاء بالله ترقي مي كند.[1]
پی نوشت:
[1] . روضة المتقين / ج 13، ص 128.
