علامه مجلسي، اين عالم ربّاني و ارمغان الهي، محصول دعاي نيمه شب و رهاورد نيايش پدر و سِحر سَحَر بوده:
دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند
اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
آن سپيده دم به وجود خورشيدي منتهي شد كه با طلوع نويدبخش خود، پس از شب هاي تاريك جهل و غفلت، سپيدي دانش را براي جهانيان به ارمغان آورد. چه لحظه اي برتر از كلمات ناب محمّدي صلی الله علیه و آله و چه ارمغاني نكوتر از گفته هاي علوي و چه هديه اي زيباتر از دُرهاي طيّبه ائمه هدي (ع)!
دانش آشكارترين مصداق نور است و مجلسي بزرگ، دريايي از اين نور ملكوتي پديد آورد. هر كه در آن غرق شود، نجات يابد و هر كس از آن بنوشد، سيراب شود. آري، در اين دريا، جواهر سعادت مخزون است و مرواريدهاي رستگاري، مدفون. به گفته شيخ شبستري:
تعالي اللّه از اين درياي پرشور
كزو بر تشنه آرد آن تشنگي، زور
از آن گر تشنه اي يك قطره نوشد
براي قطره ديگر خروشد
گذشت اين گفت گو از چون و از چند
نه آب، آخر شد و نه تشنه، خرسند
اين درياي روشنايي ها را، حليه متّقين و زيور پرهيزگاران، عين حيات و سرچشمه زندگي و زاد معاد و توشه رستاخيز است. غوّاص اين دريا كه با رموز كنوز اين بحر آشنا است، كسي نيست جز مرد علم و حديث و تشنه اخبار و جوينده اسرار، گوينده اسرار معاني و نويدبخش سروش آسماني، مردي افلاكي در جهان خاكي كه حديث عشق را با سلسله اي طلايي كه هر بندش را عاشقي در دست دارد، به زمينيان عرضه كرد تا به خود آيند و خويشتن را به زيور اين عشق آسماني بيآرايند:
از صداي سخن عشق نديدم خوش تر
يادگاري كه در اين گنبد دوّار بماند
اين سكّان دار كشتي درياهاي نور، محمدباقر فرزند محمدتقي مجلسي است؛ پدري مزيّن به تقوا و وارستگي و فرزندي باقر علم و شكافنده درياي دانش است. دانشِ آميخته به تقوا، آدمي را از رهزنان طريقت نگاه مي دارد و مجلسي همان است كه درس سحر را در راه ميخانه مستي فزاي گفته هاي ناب اولياي حق نهاد و محصول دعا را در راه جانانه اش بداد. حكمت ايمانيان را كه سربه سر شور است و حال، در قالب فرموده هاي علوي به جهان عرضه كرد، نه علم رسمي كه سراسر قيل وقال است. پس:
خيز تا بر كلك اين نقاش، جان افشان كنيم
كاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت
ياسر اسماعيل پور
